yol akıp gidiyordu
ucu bucağı yoktu
sonu görünmüyordu
ama bir şey biliniyordu:
yol akıp gidiyordu
yolda bulduğum bir hayal değildi artık hiç bir şey
yolla beraber işliyordu zaman
yol akarken zaman durmuyordu
tam tersi de doğruydu
bizi acıtan, işte, söz etmek istemediğim
tam tersiydi
hiç bir şey yolda bulunan bir hayal değildi
ama herkes yolda çıkıyordu karşımıza
akıp giden zamanın
incecik düzlemlerinde
kıldan ince
kılıçtan keskin dönemeçlerinde
insanlar çıkıyordu karşımıza
hayatımızın yönünü değiştiren insanlar
bazen de hayatı algılayış biçimizi değiştiren insanlar
ama zaman yolla paralel hareket ediyordu
yol akıyordu
ve zaman durmuyordu
bazen bir çığlıktı insan
yol üzerinde
zamanın bir yerinde
haykıramazdı hiç
o yüzden rahatsızdı
huzursuzluk yerleşiktir insanın içinde
bir tek o
ne kaybolur
ne yok olur
ama sen hep kal, olur mu?
(edip cansever ne güzel söylüyor)
çünkü ben bir kere gelmiş bulundum
HAZAL ÇETİN
"Bazen bir çığlıktı insan" ne güzel söylemişsin.İnsan ne kadar haykırırsa haykırsın zamana karşı koyamadığı için huzursuz belki de. Biz insanlar geçip giden zaman karşısında yalnızız.
YanıtlaSilbizim yalnız olmak için hep bir bahanemiz vardır aslında, zamanda o bahanelerden biri sanırım.
YanıtlaSilSanırım.Yalnızlıktan şikayetçi oluruz ama kimi zaman da onu çok isteriz.
YanıtlaSil