acı çekmenin tarifsiz bir haliyim ben

lisbon'dan bir fotoğraf daha

acı çekmenin tarifsiz bir haliyim ben
içimin hiç de derin olmayan yerlerinde gizlenir hüznüm
gönlümün denizinde bir bakışta görülecek kadar sığ
ama mutlulukla karıştırılacak kadar benzerdir olağana
aslında gizlenmez yanlış söyledim
tam tersine
fark edilmeyi umar hep
görülmek ister
bu kadar ortalıkta olması ondandır.

acı çekmenin tarifsiz bir haliyim ben
kaybolmaktan korkan
ama kaybolmak için bilmediği sokaklara girenlerdenim
keşfetmek uğruna bilinmeyeni
ışıkları kapatır ve oturur
saçma sapan şiirler yazarım ben
ışık fukaralığından değil
anlamak için karanlıktakileri
hiçbir zaman anlaşılmayacağımı bilerek hem de
anlamak isterim her şeyi.

acı çekmenin tarifsiz bir haliyim ben
aşk uğruna kül olmadım belki
ya da kanlı yollardan geçmedim
ermedim bilinmeyenin bilgeliğine
ama hep haksızlık gördüm
geçtiğim her yolda
karşılaştığım her insan da
evet geçtiğim her yol haksızlık üstüne kurulmuştu
ve evet karşılaştığım her insan haksızlığa uğruyor
yolda yürürken insanların yüzlerine bakıyorum
hep hüzün görüyorum
sonra acı duyuyorum içimde
tarifsiz bir haline dönüşüyorum acının
yapmasınlar insanlar bunu birbirine
onlar kim ki yargılayıp duruyorlar
insanlığa haksızlık yapıyorlar
öldürüyorlar, yok sayıyorlar
istedikleri gibi at koşturuyorlar
"koskoca" "insanlık" da izliyor
acı çekiyorum
insanlık ne demek ben bilmiyorum!

HAZAL ÇETİN