21 Haziran 2012 Perşembe

hücre


Güneş doğacak birazdan dedi
Ayrı ayrı yerlerde oturuyor olsak da
Aynı odadaydık ve o söylemese de ben
Güneşin birazdan doğacağını biliyordum
Önceden olsa takılmazdım buna
Ama artık her şey bir iğne kıvamını almıştı ve acıtıyordu
Uyuyamıyorduk
Galiba nedenini ikimizde biliyorduk
Konuşmadan anlaşamayalı biraz olmuştu
Ben çaprazındaki tekli koltuktan baktım ona
Renksizdi yüzü, ısıtmadı içimi
Bencilce uyumaya devam etmek istiyordu
Boş ve yabancı gözlerle bana bakmayı sürdürdü
Nasıl söylemeliydi, doğrusu neydi?
Bu durumu bir yalan çok iyi çözerdi
Ama bir yalan beni yıkıp geçmeliydi önce
Sonra ona ulaşacaktı çünkü
Ben yıkılmamalıydım oysaki
Ben hiçbir şey yapmamıştım
Birine bağlanamamak benim suçum olmamalıydı
Biri canım olmayı başarabilmişti evet
Ama kimsenin canımdan öte can olamaması benim suçum değildi
Hadi artık,
Neden söylemek bu kadar zor, dedi
O an anladım bir kez daha
Hissettiklerini bir başkasının anlaması beklemek
Dahası bunun gerçekten olabileceğine inanmak saçmalıktı.
Hiç kimse benim ne hissettiğimi anlamayacaktı.
Kimseyle sadece gözlerimle anlaşamayacaktım
O olağanüstü kelimeleri sadece şiir yazmak için kullanamayacaktık
Hatta birinin şiir yazmasını beklemek de saçmalıktı
Son kez söylüyorum, dedi
Ya söyle ya da uyu artık, dedi
Sesinden anladım, baya kızmıştı
Onu uykusundan etmiştim az mı?
Yarın gidiyorum dedim
Sen çoktan gitmiştin dedi
Zaten hep kolay olanı yaptın,
Mükemmel olanı herkes ister,
Sen o bir halt sandığın,
Yerlere göklere sığdıramadığın ütopik aşkı asla yaşayamayacaksın, dedi
Sana bir sır veriyim mi?
Senin kendinden başka kimsen yok, dedi.
Sabah oluyor, dedim
Bu kez ben söyledim
Halbuki ikimizde farkındaydık
Konuşmadan anlaşamayalı baya oluyordu.
Yarın gideceğim, dedim
Siktir git, dedi
Tamam, dedim
Yattı yatağa döndü arkasını
Ben koltuktan kalkamadım
Ağladı çok ağladı
Gün doğdu o ağladı
Gittim o ağladı
Gitme demedi
Deseydi de fark etmezdi
O da biliyordu.
Garip ama bileceği hiç aklıma gelmezdi
Hiç yüzüme bakmadı ama ağladı
Ben gittim
Hiç ağlamadım
Ama insanın asıl acıyı gözyaşları düşmeden yaşadığını öğreneli biraz olmuştu.
Canım cayır cayır yanıyorken gittim ben
O kaldı gözleri cayır cayır yanıyorken.
İkimizde biliyorduk zaten
Onun gözlerine güneş doğacaktı
Ama yürek hücre yenilemiyordu.

HAZAL ÇETİN

http://www.yazarport.com/yazar.aspx?yazar=2283



3 yorum:

  1. bu şiiri çok beğendim..hatta bikaç kere okudum..yüreğine sağlık hazalcım..:)

    YanıtlaSil
  2. çok teşekkürler canım beğenmene sevindim :)

    YanıtlaSil