bu resmi Lisbon'da yürürken bir duvarda gördüm ve fotoğrafladım.
başka bir yolun daha olduğunu öğretti
düştüm
acıdı canım
hayatta hiçbir şeyi önem sırasına koyamayacağımı öğrendim
neyin ne zaman canımı acıtacağını bilmediğimi öğrendim
ben hiç üşenmedim
her yenilgimde tekrar ayaklandım
koşamadım belki ama
oyunu bırakmadım
yine canım acıdı
ağladım da bazen
başaramayacağımı zannettiğim zamanlarda mesela
kah başaramadım
kah kazandım
ve her kazandığımda neden mutlu olmadığımı anlamaya çalıştım
yanımdayken bile ne kadar uzaktın benden
nefesinin yüzüme vurduğu yerden
acıdı canım
bu uzaklık yakar insanı
mesafeler izafi kavramlardır
kırılmış parçaları birleştirmek
sadece zaman kaybıdır
onların üzerinden yürümek ise
hiçbir şey hissetmediğini söyleyen yüzünün arkasından dökülen gözyaşları.
en acısı da yoluna devam etmek için
kırık anıların üzerinden geçmektir.
HAZAL ÇETİN
http://www.yazarport.com/yazar.aspx?yazar=2283
http://www.yazarport.com/yazar.aspx?yazar=2283
0 yorum:
Yorum Gönder