ay geceyi kucaklarken
fısıldadım parlayan yıldıza
bir şiir yazıyorum biraz buruk
anlatıyorum
anlatıyorum anlatmasına da
kendim de dinlemiyorum
kocaman ellerime bakıyorum
nasıl da yalnız
insan kendini üzgün olmamak zorunda hissediyor
hep mutlu olmalı, hep gülmeli
kabul edilemiyor mutsuzluk
-ne var sanki!
-ne kadar zor olabilir ki ?
ama bizi üzen zaten ufacık şeyler oluyor
her ilişki bitince,aslında içinde ne kadar yalnız olduğunu anlıyor insan
hissediyor mutlu olmadığını birlikteyken
ayrılıklar acı vermiyor
sadece hüzün veriyor
bir insanın ne kadar aşağı olduğunu görmenin hüznü
yanılmanın hüznü
başka bir şey değil
ama geçiyor her şey -yanılmanın verdiği his hariç-
kısacık bir zaman iyileştiriyor
geriye alınan dersler kalıyor
basit insanlar hatırlanmıyor istem dışı
akıl kabul etmediğinden mi
yürek kabul etmediğinden mi bilinmez
hazal çetin
"hüznümüzü büyük şeylerden sanırsanız, yanılırsınız"
turgut uyar
