23 Ocak 2013 Çarşamba

Adını şiir koydum

Lisbon!da metro :)


bekleyenlere adıyorum şiirimi
neyi beklediğini bile bilmeyenlere 
doğru diye tutturduğumuz her şeyi 
bir taşa bağlayıp atalım ummana 
tüm doğrularımız can çekişirken 
biz kendimize yeni yollar bulalım.
ve bilelim gidelerin dönmeyeceğini

HAZAL ÇETİN



13 Ocak 2013 Pazar

Bildiklemizin Tekrarı

Galata


biz hep aynı heyecanla yazdık şiirlerimizi
aynı neşeyle söyledik hep bildiklerimizi
her karşılaştığımız insanda farklı biri olduk
ama hep bildik karşımızdakinin gördüğü kadar olmadığımızı

zorunluluklar
beklentiler
bizden bekleneni veremediğimizde toplumda oluşan yargılar
...
kimsenin umurunda olmadığımızda çabuk büyürüz.

anlatacak bir sürü şey varken
gerek görmez de susar ya insan bazen
iki kişinin 'biz' olamamasının bir işaretidir bu
insan sırf bu yüzden bazen tüm duygularını bir yol kenarına bırakmak istiyor
gitsin özgürlüğüne
gitsin gerçek olmayan tüm duygular
elbet bir gün karşımıza çıkacak en mükemmel sevgiler

bir nefeste anlatılmaz ki hiçbir şey
hiç kimse yargılamadan dinlemez mesela
ama şiirler yargılamaz sadece anlatır
ve gizli bir dinleyicidir sen anlattığında
en iyi dosttur içine

herkesin payına düşen bir şeyler vardır!

HAZAL ÇETİN










1 Ocak 2013 Salı

güvencinin ağzındaki zaman

Bloğumda benim olmayan tek resim. çok etkilendim bu resimden, çok beğendim.


umutla doluyorum
bi bulut gibi toplanıyor içimdeki gökyüzüne umutlar
yağmur topalamıyorlar
sonra birden bire dağılıyor bulutlar
umut kayboluyor
ve içimin gökyüzü alıyor saf rengini
mavi oluyorum
en çok mavi olmayı seviyorum
umut etmeden sadece anı yaşayan maviyi

alışmaya başlıyor insan kendi ıssızlığına
sonra ıssız bırakanlar geliyor
neden gittiler?
-insanlar giderler, bazı insanlar gitmeden duramazlar
giderken dağıtırlar
sen toplamışsındır tüm dağılanları
ama onlar tekrar geri gelirler
her katil geri dönermiş olay yerine
maktülü görmek için
ve her giden geri döner belki de bu sebepten
ama zaman asla geri dönmeyecek
kırılanlar kalbi acıtmaya devam edecek.

insan için en tehlikeli olan kendi tenhalığına alışması sanırım
bahaneler bularak yaşar herkes hayatını
zorlama hayatlara bir kapı aralığından bakmaya bile korkarak
sahiplenmek!

son sözün bir ağırlığı vardır
sen övünürsün söylediklerin için
ama unutur herkes
sen sözüne bulduğun sonu
başka başlangıçlara eklemek zorunda kalırsın
o yüzden bırak son sözü söylemek sana kalmasın.

HAZAL ÇETİN